“Vicdan-m-z kuruyor. Babaların- erken kaybetmiş yetim çocukların masum başların- koyacakları gö-üsler çoktan çöktü, fark-nda m-sınız- Gö-üs çöktükçe zulüm tepemizde kal-yor. Kavisli ve dola--k geçmişimizse, bozuk düzenimizin telleri olmu-. Duydu-unuz sesler bu yüzden içli ve bu kadar derinden geliyor.

-imdi bir türlü s--amay-p, delice bir kavgaya tutu-tu-umuz, adına Anadolu denen -u kadim topraklarda, binlerce yıl önce hüküm sürmü-, bir Hitit kr’ınalının o-ullarına bırakt--- vasiyete bakın isterseniz: ‘öldü-ümde beni, usulünce y-kay-n, gö-sünüze yaslay-n ve topra-a bırakın.’ Bu kadar.” Hayatın en y’ınalın ve en efsunlu meseleleri, ölüm ve yaşam, annebaba-çocuk arasındaki zor muhabbet, büyümek ve yaşlanmak üzerine... Vefal- bir o-ulun gözüyle. Bilhassa ölümün, ölümle başetmenin ola-anüstülü-ü ve ola-anl--- üzerine...”Al--maya”
direnen bir hekimin gözüyle.

Taİranın s-cak kuca-- ve serin kasveti üzerine... Oray- hem içinden hem dışından bilen bir evladının gözüyle. Türkiye’nin ipin ucundaki yakın tarihinin gölgesi... Kalbi avucunda
birinin gözüyle. Ercan Kesal’dan, aynanın kenar-ndaki foto-raflar misali hayat parçaları, sohbet makamında insan hikâyeleri.