İnsanın bir şeylere sahip olması çok riskli: bir arabaya, bir çift ayakkabıya, bir paket sigaraya. Yeterli şey yok, arabalar yetersiz, ayakkabılar yetersiz, sigara yetersiz. İnsan çok, mal az. Olan şeyler dolaşıma girmeli, böylece herkes bir günlüğüne mutlu olma fırsatı bulabilir. Kuram bu işte; kuramı uygula, getirdiği rahatlıkları kullan. İnsanların kötülüğü olmayacak; yalnızca büyük bir dolaşım sistemi olacak, acıma ya da terör bu sistemi etkilemeyecek. Bu ülkedeki yaşam böyle görülmeli, yani şematik açıdan. Yoksa çıldırır insan. Arabalar, ayakkabılar; bir de kadınlar var. Bu sistemde kadınlara ve onların başına gelenlere de bir bölüm ayrılmalı.
David, hoş görünmek için çaba harcamayan kadınlardan hiç hoşlanmaz. (…) Gururlanılacak şey değil bu; kafasına çöreklenmiş, yerleşmiş bir önyargı. Zihni, gidecek yeri olmayan boş, yavan düşüncelerin sığınağı olmuş. Onları dışarı atmalı, zihnini temizlemeli. Ama bunu yapmak gelmiyor içinden ya da yeterince gelmiyor.
Şiir insanı ya ilk anda etkiler ya da hiç etkilemez. Bir anda zihinde ışık çakar ve bir anda karşılık verirsin. Şimşek çakışı gibi. Aşık olmak gibi.
Çocukluğu, kadınlarla dolu bir ailede geçmişti. Annesi, teyzeleri, kız kardeşleri birer birer ölünce onların yerini metresler, eşler ve bir kız evlat almıştı. Kadınlarla yaşamak onu kadınsever biri yapmıştı; hatta neredeyse kadın düşkünü olmuştu. (…)Bir kadına belli bir biçimde, belli bir amaçla bakınca kadın, onun bakışına karşılık verirdi; hiç şaşmazdı. Hep böyle yaşamıştı; yıllarca, onyıllarca, yaşamının temel direği buydu.
Sonra, günün birinde bütün bunlar sona ermişti. Hiçbir uyarıda bulunmadan, bütün gücü silinip gitmişti. Bir zamanlar bakışlarına karşılık veren bakışlar, üzerinde durmuyor, başka yana kayıyor, onu görmeden geçiyordu. Bir gecede hayalet olmuştu. Bir kadını isterse onun peşinden gitmeyi, hatta çoğu kez, şu ya da bu biçimde, onu satın almayı da öğrenmesi gerekiyordu.
Telaş ve kaygı içinde, gelişigüzel cinsel ilişkiler yaşamaya başladı. Meslektaşlarının eşleriyle düşüp kalktı; deniz kıyısındaki barlarda ya da Club Italia’da turistlere yanaştı; fahişelerle yattı.
Öğretmenliği sürdürüyor, çünkü geçimini bu yoldan sağlıyor; aynı zamanda ders vermek, ona alçakgönüllü olmayı öğretiyor, dünyadaki yerinin ne olduğunu anlatıyor. Bu konudaki ironi gözünden kaçmıyor: Bir şey öğretmeye gelen kişi, en ser dersi alıyor, bir şey öğrenmeye gelenlerse hiçbir şey öğrenmiyorlar.
Tarafsız gözle bakıldığında ben yalnız bir kadınım. Erkek kardeşim yok. Bir babam var ama uzakta, ayrıca burada geçerli olan koşullar göz önüne alındığında, güçsüz. Sığınmak için, korunmak için kime başvurabilirim.
Adamlar televizyonları izleyip söylentileri dinleyecekler. Gazetelerde, hırsızlık ve saldırı suçuyla arandıklarını okuyacaklar, başka bir şey için değil. Kadının bedeninin üzerine suskunluğun bir örtü gibi çekildiğini anlayacaklar. Çok utanıyor, diye düşünecekler, anlatmaya utanıyor ve yaşadıkları serüveni hatırlayıp keyifle gülecekler. Lucy bu zaferi onlara tattırmaya razı mı?
Tecavüz değil, tam olarak değil, ancak yine de arzulanmayan bir şey, hiç mi hiç arzulanmayan bir şey. Sanki kız her şey olup biterken kendini salıvermeye ve tilkinin ensesini dişlediği bir tavşan gibi kıpırtısız kalmaya karar vermiş. Sanki böyle yaparsa, başına gelecek her şey kendinden uzakta yapılacakmış gibi.
